Biskornu

wiele z moich znajomych posiada- zrobione własnoręcznie bądź z innych źródeł. Postanowiłam, że i ja takie powinnam sobie wyhaftować. Przeglądałam i znalazłam najpiękniejsze i bardzo skomplikowane- tak niestety już mam. Najpierw uroda, a potem cała reszta - czyli trudność wykonania. Uwierzcie mi ostatnie krzyżyki stawiałam chyba w 4 klasie szkoły podstawowej jak by nie liczyć to blisko 50 lat temu. Ale cóż jak sobie coś postanowię i jest to zależne wyłącznie ode mnie to trzeba zrobić. I tak też było w przypadku biskornu.
Zadowolona zaczęłam stawiać te krzyżyki w prawo i w lewo i po skosie i ...... prujemy. I znowu 20 wyhaftowanych 30 sprutych, i znowu- tak żeby coś się działo i nie było nudno. Jak się domyślacie zasada szyję, pruję i z tego się utrzymuję mogła by mieć i w moim przypadku zastosowanie, ale dzięki Bogu, że tak nie jest. Z głodu bym padła jak by moje utrzymanie zależało od krzyżyków. Ze dwa tygodnie tak sobie szyłam i prułam, aż w końcu doszło do  zszywania. A jakże zeszyłam obie części, wypchałam przyozdobiłam i stwierdziłam, że ŹLE. Sprułam i dla sprawdzenia jak to jest, zerknęłam na stronę Kaprys i jak myślicie co ujrzałam?  Jasna ciasna dobrze miałam zeszytą tę pagodę tylko za bardzo się przyłożyłam w kwestii wypychania. No to szyjemy , wypychamy i jest- moja pagoda- okupiona krwią i przekleństwami. 
   Następne już nie takie skomplikowane haftowałam o wiele łagodniej ( czyt. bez prucia).
Na tapecie jeszcze jedna zielona dla córki do kompletu z przepiśnikiem. Niebieska dla synowej do blue przepiśnika i trzecia czarna dla drugiej synowej. 

Oto ta umęczona PAGODA!

One wszystkie są takie umęczone - krzyżyki to nie jest moja najmocniejsza strona. Pokonałam jednak niechęć do ich stawiania- a co tam niech będą umęczone ale są i pewnie służyć będą....
Pozdrawiam wszystkich serdecznie!!!